Σε ένα χωράφι φαντάζομαι ότι υπάρχεις.Σ΄ένα χωράφι με σπασμένα γυαλιά.Παίρνεις την σκούπα και το καθαρίζεις.Δεν σε υποχρεώνει κανείς ,όμως το κάνεις, πάντα πρόθυμα γεμάτη χαρά.Σπαρμένα σπασμένα γυαλιά, ο πόνος μας μπορεί να είναι ή εμείς οι ίδιοι όταν φοράμε την μελωδική μας σκοτεινιά.Και στις παρακλήσεις προς σε πάλι θα πονέσουμε γιατί δεν απαντήθηκαν, ούτε θαύματα γίνηκαν, κι ας γίναν τελικά.Όχι όπως τα ορίζει ο νους μας και η ψυχή του κόσμου.Πρόθυμοι γεμάτοι απλωμένη χαρά ας γίνουμε παίρνοντας την σκούπα ,καθαρίζοντας τα σπαρμένα σπασμένα γυαλιά μας.Θαύματα και απαντήσεις από κάτω.Της Δυνάμεως σου. Δεν σε βλέπω δεν σ΄αγγίζω/πάντα κάπου κόντα... ...μέσα κήπος