Το κράτησαν τα μάτια. 8 ή 7 μάτια για να φτάσει. Τι δρόμος κι αυτός. Μάτια αέρηδες τα λένε. ojos aires calle siete nunca para llegar. avenida corrientes y si Dios quiere esquina. Ταλαιπωρημένα τα χέρια της ονομαστής Αράχ απλωμένα στην κονσέρβα φ αινόταν από μακριά πετάμενη έξω απ'τις αγορές των σουπερμερκάδων. Μαύρο το περιτύλιγμα,χρυσά τα γράμματα . Η Άραχ έψαχνε,έψαχνε μανιωδώς. Όχι δεν  την ένοιαζε αν θα φάει. Είχε ήδη πληρώσει. Περπάτησε χωρίς να φορά δερμάτινα σανδάλια, τι να το κάνει τόσο δέρμα στον ιδρωμένο αιώνα μιας πόλης μεταναστών χυμένο στα εγκαταλειμμένα εργοστάσια πέρα στην Αργεντινή (δίπλα στο παλιό λιμάνι η πόλη του berisso,το χρυσό αυτό ποτάμι δεσπόζει ακόμα). Επεκτάθηκε σαν άγνωστη στους αχανείς δρόμους μιας χώρας που την φωνάζουν ακόμα Ινδία όταν θέλουν να εκφράστουν στο απερίγραπτο . Την έχουν καρμική εκεί την Αράχ δοξάζοντας την σαν Θεότητα. Βγάζουν τα δάκρυα τους χωρίς πόνο και τα δίνουν σε όποι

SEPULTURA κραυγάζων το γρασίδι- ο ιερός τάφος ανθισμένος- βάτραχοι πριγκίπισσες στριμωγμένοι στο χλωρό κλαδί σπασμένο απ' όλες τις μεριέςς,περιμετρά την πληγή- ησιγιασμένη η πανοπλία αρχίζει να τροφοδοτεί ανθρώπου πνεύμα θαμμένο σε ζωή.

ο προπάππους εαυτός μου η χαρούμενη σοδειά σου η δροσιά στο γρασίδι ο μύλος που χτυπά στην καρδιά η θέα της πλάσης απ ' όλες τις μεριές Π ποίηση καρπός ερωτικά μπλεγμένα στα πόδια σου στολίδια- οι πληγές απ 'τα αγκάθια μοιάζουν χρυσό στα χέρια σου οι τρεις κύκλους είμαι χωμένοι στην κοιλιά σου  τους ήλιους μου το βράδυ τους βγάζω βόλτα στα ήσυχα όταν ακουμπάς δεν αναγνωρίζω αποστάσεις είμαι εκεί κοντά σου στο θαλασσένιο   σπίτι η εστία συνέχεια δρόμους αγαπά

ξύπνα με όμορφα κράτησε με μυστικό  μην με χάσεις. στο βυθό της θάλασσας ψάρεψα ένα φεγγάρι  ένα μυστικό. ανοιχτά του ουρανού η γλύκα του πόνου  μην σκοτώσεις. μην βάλεις φωτιά  μην θάψεις Επεξεργασία ή διαγραφή Επεξεργασία ή διαγραφή

Απ'τα γίδια επίσημα χείλη γεννημένοι μεταλλαγμένοι φαναρτζήδες  και απ'τα κόκαλα βίδες τρυπάνια παρεκκλίσεις ισιωτικών μυαλών- απ'τα βάθη υψωμένη- οπτικές ίνες σπαρμένων νωθρών γλυτωμένα  στην τύχη- τροφή μαζί με  τα σκυλιά φευγιό της  κατάληψης - σ ' ένα μέρος στην μετάληψη - πάει καιρός.

Στους παραλληλισμούς των σφαγείων ελάχιστος κρέμομαι στην συγκλονιστικότητα  σου έχων  γεμνά χέρια να μην μπορώ. Μας βιώνει το αίσχος, μη επιθυμητό  να γίνει τέτοιο κρέας να κολλάει στην σάρκα πνεύμα κακοποίησης. Δεν υπάρχει μέτρο και ρυθμός ο,τι περί φύσης έχει απαγορευτεί. Προς το παρόν η θέα τόσο όσο κοντινή- αντικριστά τσιγκέλια- δεν φτάνω να σε πιάσω  από το παρόν που γρήγορα κυλά πίσω και επανέρχεται μπροστά. Σε λίγο καιρό μετά το φως πάλι στα τσιγκέλια με τόνο ευχαριστίας  ξαναγεμίζει έξω απ' εδώ και μέσα εδώ. Με γεμνά χέρια θα επανέρχομαι. με γεμνά και προς εσένα.

Γεννήθηκε σ ' έναν μονόλογο από ίσια  χείλη ανάμεσα σε βίδες,τρυπάνια και παρεκκλίσεις  ένας φίλος βρέθηκε  ένας χωρίς όνομα έναν χωρίς σπίτι μαζί  μεγάλωσαν στην λαϊκή  βλέποντας  τα φρουτάκια να πέφτουν κάτω απ'τον πάγκο μερικά  γλίτωναν  στην τύχη άλλα έγιναν τροφή για τα σκυλιά.Έχουν φύγει απ'την κατάληψη και ψάχνουν στην μετάληψη ένα μέρος για να μείνουν.Πάει καιρός.

fotografia/ενσυναίσθηση Αλέξης Γεωργαντάς Ήταν μπαλωμένος κόσμος / τα χέρια γεμάτα λάσπη . δεν υπήρχε άλλος τόπος για μας _ Παρατηρώ τον τοίχο που βάψαμε μαζί τούτη η νεότητα δεν φαίνεται  μας μεταφέρει κοντά όπου κι αν πάω  όπου κι αν είσαι είμαι 'κει  είσαι 'δω

ανάμεσα σε χέρια που ματώνουν στην φλέβα   με νεφέλες που κυβερνούν ολικά τους πλανήτες μη αφήνοντας να παρεισφρήσει κανένα ποτάμι _ αφιέρωσα λίγες στιγμές σήμερα να αδιαφορήσω για όλα αυτά και να ατενίσω διαισθητικά τον βυθό του ήλιου σε μια νύχτα σαν την δικιά μας.Αύγουστος 19 ¨

εις την  βαθυτέρα  15 Αυγούστου 2020 4-5-6-7-8.9.19 επίκληση 1 Σκούρο γεμάτο από χρόνους πληγές δερμάτινο ρούχο φοβηθηκα τους μήνες που με σπρώχνουν μπροστά οι θυμισιές με πετάνε πίσω-άγια των αγίων σκεύη τον διαμελισμό δείχνουν σε σύνολο .Στις γραμμές βρέθηκε-κρατούσε των δίσκο των Αγγείων- ακουμπούσαν πάνω μου οι γραμμές παντού μ' έστελνε.Ο σεπτέμβρης ο έμβριος από 15 φανερωμένες περικυκλωμένος κι αυτός- τούτος της αγωνίας σου παιδί είναι να το φροντίσεις.Ένα φως πρόσφορο στον θόρυβο θρέμμα ησυχίας αδιάλειπτος χρόνος απρόσμενος χώρος.... η πύρινος!Ο εραστής της έκστασης έβγαλε την ψυχή του πάνω της αρχίζει να παραμιλά. <<Αρχαίος είν ΄ ο κόπος ξέχασε ποίος είναι γυρεύοντας μην ψάχνεις περπάτησε μην πας μακριά κηρήθρα και μέλι η αγαπώς στα μάτια σου ακούμπησα να δω πως φαίνεται η γύρη του κόσμου όπως το μέλλον είναι ήδη παρελθόν οι καταρράκτες ονείρων οι σπηλιές του πόθου για σένα. Από αυτήν την γωνία του δωματίου μου στέκομαι ακάλυπτος στο

Δεν έφθανε ο Αύγουστος σε δάκρυα σεντόνια- κυλά,γλυκά μου δάκτυλα ο χρόνος. Ο πόνος μια Τουρκάλα  διωγμένη απ'τη χώρα- δεν τρώει,δεν καταναλώνει,δεν αφοδεύει ίσως να ζήσει τελικά.

ποιήση σε χαμηλές πωλήσεις Φόρεσα την μαύρη καθαρή σκιά της την έγραψα στους τοίχους των εκδόσεων με άσπρη μπογιά την εξυμνώ βάφοντας όλη την άσφαλτο με τα αντίθετα της. Tης δείχνω το πουλί μου κλειδωμένο σ ' ένα κλουβί  που ΄ χω στην βεράντα ζητά αίμα σε ζωή και θάνατο για να το ελευθερώσει. Ήρθε κι έκατσε  στο χέρι μου μια μέρα που δεν είχε φως  δεν την γνώριζα  καν 

ΣΤΟ ΞΕΝΟ ΣΩΜΑ ΚΑΤΟΙΚΟΣ Έχει βάθος  με κλαριά φυτρωμένα στην πλάτη και γυμνός είναι πάντα γυμνός, παράξενος και ξένος. Τι ερωτεύτηκαν και ανέβασαν την νύχτα στους βράχους  ένα ξένο σώμα της Ανατολής γυμνό  να θέλουν όλη την γεύση του ξένου πως μιλάει πως μυρίζει πως διαχέεται πως απογυμνώνει τα σωθικά του  ελπίζοντας έναν ελάχιστο ψίθυρο οικείο του  να βρουν να το νιώσουν δικό τους στο χάδι που θα κάνουν οι δύο τους στα κρυφά και μετά πλημμύρα    που θέλει κι άλλο κι άλλο πολύ και δεν χορταίνει η λαχτάρα και ο πόθος για το ξένο σώμα  το μυαλό χάνεται στην σύζευξη των άλογων δεν υπάρχεις δεν κρίνεσαι ούτε  κρίνεις    δεν βρίσκεσαι  πουθενά.

μια ανάσα κραυγή Δεν άντεχα ούτε πάλευα είχα ξυπνήσει αργά στο βαθύ μου σκοτάδι σαν όνειρο έβλεπα  πως πέθαινα κι όμως ήμουν πεθαμένος και συνέχιζα να ζω δεν είχε κανένας ίχνος Θανάτου σ' αυτόν τον χώρο που βρισκόμουν στο ορκίζομαι πως δεν είχε. Θέλω να το πιστέψεις Μαρία ξέρω πως μπορείς να το πιστέψεις σε εκλιπαρώ να το πιστέψεις Μαρία. Εκεί..... στα ανοιχτά ουρανού θάλασσας εαυτού εκεί που δεν υπάρχουν διαχωρισμοί εκεί που βρίσκουν το έδαφος τους, μαύρα με λευκά .....εκεί...

ανάμεσα σε χέρια που ματώνουν στην φλέβα με νεφέλες που κυβερνούν ολικά τους πλανήτες μη αφήνοντας να παρεισφρήσει κανένα ποτάμι  _ αφιέρωσα λίγες στιγμές σήμερα να αδιαφορήσω για όλα αυτά και να ατενίσω διαισθητικά τον βυθό του ήλιου σε μια νύχτα σαν την δικιά μας. Αύγουστος 19

Ξεκινάει από ' κει που άρχισε ορυμαγδός και σκόνη ισόβια χρεωμένη  στον ξημερωτή η θηλιά- μόνος και ένοχος στο κράμα. Δεν θα κλάψουν,δεν είναι, δεν μπορούν να κλάψουν, αδειασμένοι είναι από αίμα. Κυκλώπιες θεάσεις αγαπημένα παιδιά βγείτε έξω στον δρόμο να χαρείτε δεν είναι κανείς εδώ να φωνάξει φυλακή- ο,τι είδατε και σας άρεσε έχει τώρα γκρεμιστεί- έμοιαζε πως ήταν ξακουστή όμως σε δωμάτιο πληρωμένο χτισμένη. Έλα, βγες ξανά εχάθη το άρωμα τους- στενεύουν την δομή- πιέζουν την φαεινότερη ιδέα- κρατήσου. θά 'ρχονται και θα ξανάρχονται- θα τους δεις μια μέρα χωρίς φως- θα συνεχίσουν να γράφουν στον τοίχο- ο τοίχος όμως τώρα θα μιλά διαβάλλοντας τον ανύπαντρο λεξιλόγιο Δεν θα ΄ργήσει.