Χαρά! Ήλιος σηκώνεται απ ΄ το κρεβάτι του. Τον αφήνω στην ώρα καθώς σου γράφω χωρίς την γόμα του νου Μαίρη ή Φατιμά για ένα σκληρό σκοτάδι που μας έδωσε φως σπλαχνικό- αναρωτιέμαι ακόμα. Κοιμάσαι τώρα-νερ ά στάζουν πάνω σου  πέφτουν απ ΄ το ταβάνι. Ας το πούμε δροσιά. Όταν θα ξυπνήσεις-το ταβάνι θα αρχίζει να στεγνώνει- μην φοβηθείς  την ανακούφιση που θα σου προσφέρει. Αν κ με ταράζουν οι λέξεις  που ξεπροβάλλουν απ΄τις αισθήσεις αδειούχες της βίωσης- η ποίηση της μέρας ξυπνώνταs με απ ΄ τα βαθιά μου ΄ πε να στα πω όλα αυτά αφού πρώτα με έβαλε να παρατηρώ τους κοινωνούντες.

Με ξεβράζουν οι σκέψεις στην γύμνια πάλι. Ολούθε λευκός χρωματισμός υπάρχω εκεί μέσα άφαντος. Αρχίζουν οι διασπασμοί σχηματίζουν γραμώσεις καμπυλώματα προς τα πάνω- όχι πολύ μέχρι την μέση. Η κίνηση απαλή και ήρεμη. Παρατηρώ τις εκφάνσεις της με παρατηρεί κι εκείνη χωρίς να μου αντιστέκεται. Την μιμούμαι Χάνομαι απ ΄ το υποκείμενο και γίνομαι αντικείμενο. Σαν ψηλώνουν οι κινήσεις  όλο και πιο πολύ  δεν έχω υποψία καμιά δεν είμαι αντικείμενο ούτε υποκείμενο.

Μουγκρίζει το μέσα μου καθώς ξεχορταριάζω με τα φτωχά μου χέρια  το πα ρά ξενο  τη ν συνειδησιακή ανυπαρξία.ΕΕ έχω την ανάγκη να γράψω  για τον οινο-πνευματομένο ΝΙΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ    kaι ο,τι βίωσα διαισθη τικά και πεζά  σ ΄ ένα μέρος της Αθήνας την παρασκ ευή 14 Ιουλίου χρονικού έτους μηδέν π.Χ.(παρόντος Χριστόν)Έυχομαι να τα κατα φέρω.Για σ ΄ ένα Νίκο. (Όλα τα έτη που ζούμε πε ρικλε ίου ν το μηδέν για τ ί ο χρόνος είναι σφιχτά αγκαλ ι ασμένο ς απ ΄ το άχρονο)                                            σύντομα

Αρχή βδομάδας. Φτιάχνω καφέ. Βάζω μέσα  ξενυχτισμένα τρένα και ήσυχους λύκους που μουρμουρίζουν για διχαστικές παύσεις-περιθώρια και την αφαιρετική αίρεση της ζωής. Βγάζω τον καφέ στον ήλιο  να βράσει. Ο λύκος ένας απ ΄ τους πολλούς που έρχονται όταν πεινάνε.Δεν του δίνω σημασία,ώσπου να βράσει ο καφές θα ΄χει φύγει σκέφτομαι. Μέχρι να φύγει όμως με ΄χει  κάνει άνω κάτω μου ρίχνει και τον καφέ κάτω.

Αν η αιτία είμαι εγώ αναρωτιέμαι και τρομάζω μαζί σου. Ειν΄ δύσκολο το αχ να βγαίνει απ ΄ τα χείλη σου γιατί ξέρω πως η ύψιστη χαρά που μου χάρισες  στο α θα αφαιρεθεί απότομα και βίαια στο χ. Αν δεν φταίω εγώ και το χ ρέει άφοβα στις φλέβες σου  αναίρεσε τα όλα απ 'την αρχή τους- απονευρώνοντας κ την ελπίδα μαζί- δεν θα 'χω πρόβλημα τότε  να απολαύσω ο,τι κι αν γίνει φεύγοντας μαζί σου  στο πιο όμορφο τελείωμα  πάνω σ ΄ ένα χα!

Φιλιά υγραίνουν δροσίζοντας για λίγο την άμμο της ξεριάς  o ήλιος καίει αλύπητα το θυμικό της εκείνη υπομένη  γίνεται στρώμα στο  άπλωμα των εραστών.  Καλή μου άμμος θυσία και αμνός μυήθηκες κι εσύ σε ο,τι σε καίει σε πατάει και   κανέναν δεν νοιάζεις. Αν μπορείς κι αν θέλεις βγάλε με απ ΄ την έννοια του ανθρώπου να σ ΄ αγαπήσω εγώ. 

Ο θεός στο πατάρι του γραφείου του γράφει και σημειώνει δέχεται παράλληλα και επισκέψεις χωρίς να κατσουφιάζει. Στο ώμο μου λίγο σουσάμι και λίγα σπουργίτια ο,τι μέχρι τώρα μπόρεσα περιμένοντας να ΄ ρθει η σειρά μου να τον επισκεφτώ.

Ο επιστρέφων φάρος της πεμπτουσίας μου καθώς απέρχεται δηλώνει εν-γράφως πως δεν απήλθε απαράμιλλα ξέφυγε απ ΄ την σύλληψη του Ων δια μικρών καιρών και για ιδιαίτερων σκοπόν. 

Μπορεί να ανέβω πολύ ψηλά στην ψυχή σου αν με αφήσεις μπορεί να πέσω και πιο κάτω  η μικρή μουντζούρα να γίνω   των ποδιών σου. Αν δεν γίνονται όλα αυτά ας είμαι  η ελάχιστη απόσταση  από  σ ΄ ένα ας είμαι  όσο μακριά με πάει η φαντασία σου αν δεν γίνονται ούτε κι αυτά ο θεός φυλάξει  γιατί νιώθω πολλά τίποτα χωρίς εσένα  

| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||Το δέντρο |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||| η ψυχή του από πάνω  πετώντας χαρτάκια με λύκους και φεγγάρια ξεθυμαίνει. Η γυναίκα σκύβοντας να μαζέψει τα χαρτάκια- μελαγχολεί τους ήλιους που δεν έβγαλαν πότε από πάνω τους βροχή. Τα λίγα δέντρα που χουν μείνει υποκλίνονται στην παρουσία της και μόνο.

3 περιστέρια διάσπαρτα στο χώμα του δάσους ξαπλωμένα οριστικά/ κοιμούνται λέω μα δεν ήταν η ώρα τους ακόμα/ χέρι ανθρώπου η αιτία. Που ΄ να ναι τώρα αυτά τα χέρια, μες στην άγνοια τους όταν θα ΄ ρθει η ώρα ερωτώμενη γιατί σ ΄ εμένα. Η δυστυχία να μην βρίσκεις τις απαντήσεις. Ανθρώπινο περιστέρι τι νόμιζες πως όσα δεν σ ΄ έφταναν τα γλίτωσες κιόλας;

Βροχερή μορφή του ήλιου- η άγρια ομορφιά σου- βρήκες  τρόπο  να με αγγίζεις από μακριά- όσο για τους κεραυνούς κάποιο αγρίμι   τους έχωσε μέσα μου από καιρό και χάθηκε στο τέλος του κόσμου.

Ήταν ΄πάνω σ ΄ αυτήν την ευθεία κίνηση που έκανα για να ισιώσω την πλάτη μου όταν Θυμήθηκα τον δρόμο ίσα ξεχασμένο απ ΄ την μνήμη μου- είχαμε Καθίσει για λίγο σ ΄ ένα πεζούλι στο στενό αυτό δρομάκι- ένας γάτος πάνω στα κεραμίδια έσκουζε ψάχνοντας να βρει το ταίρι του  μια κυρία μας χαιρετούσε ή και το αντίθετο- μια κυρία πάνω στα κεραμίδια έσκουζε ψάχνοντας να βρει το ταίρι της ένας γάτος μας χαιρετούσε δεν θυμάμαι- αν ήταν μεσημέρι  ή απόγευμα δεν ξέρω- θυμάμαι πως το  φως  μας κινηματογραφούσε σ ΄ αυτό το πλάνο και μου το πρόβαλε ξανά στον νου- έχω έντονη αυτή την αίσθηση- προφανώς  ασκήσεις μνήμης μου κάνει μπας και μην σε ξεχάσω- λες και λειτουργεί υπέρ σου αυτό το φως δεν θα πω άδικα- τι τα θες- μέχρι να σε ξαναδώ. Ξημέρωμα δευτέρας ησυχία τώρα στην πόλη- εκτός από τους ήχους που κάνει η σπαρακτική σου μελωδία-  την ακούω από μακριά. Ταχύτητα 2019 Έτσι γράφει το ημερολόγιο αλλά γ

                     Συναντήσεις που δεν έγιναν ποτέ βρήκαν τον καιρό τους.Ένα τραπέζι για δύο.Ένα tango που χορεύεται με τις αισθήσεις.Μια πρόσκληση σ ΄ ένα  χορό από λέξεις έχοντας για Dame την ατέρμονη ποιητική ευρωστία της Μαρίας Πανούτσου. aire libre rebulica sentimiento 8.6.2019 Αθήνα Αλέξης Γεωργαντάς   επεξεργασμένη χρωματικά η εικόνα  απ ΄ το οπισθόφυλλο του βιβλίου " Περπατώντας στον δακτύλιο του Κρόνου ή οι εξομολογήσεις ενός άνδρα από το city " της Μαρίας Πανούτσου Ψες το ξημέρωμα δεν ήμουν εγώ οι χρόνοι με γυρόφερναν κηρύττοντας την ανυπαρξία τους. Βηματίζω τα βράδια στα δικά σου άχρονα-ποιήματα χρωματίζοντας τα με δικές μου λέξεις. Το παρόν γρήγορα σκουντουφλάει κάτω και γίνεται χθες * θλίψη στα πόδια- το μέλλον είναι μια κυρία στοργική, ένας   * έρωτας αδιάβαστος  που  μας κοιτά στο εδώ και στο εμείς << το μόνο που στέκεται ακλόνητο,   θα το βρεις μονάχα κάτω από πέτρες