Μουγκρίζει το μέσα μου καθώς ξεχορταριάζω με τα φτωχά μου χέρια το παράξενο την συνειδησιακή ανυπαρξία.ΕΕ έχω την ανάγκη να γράψω για τον οινο-πνευματομένο ΝΙΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ kaι ο,τι βίωσα διαισθητικά και πεζά σ ΄ ένα μέρος της Αθήνας την παρασκευή 14 Ιουλίου χρονικού έτους μηδέν π.Χ.(παρόντος Χριστόν)Έυχομαι να τα καταφέρω.Για σ ΄ ένα Νίκο.
(Όλα τα έτη που ζούμε περικλείουν το μηδέν γιατί ο χρόνος είναι σφιχτά αγκαλιασμένος απ ΄ το άχρονο)
σύντομα