Η κοιλιά της γελούσε μεθυσμένη σε πανσέληνο σώμα ερωτευμένη ανταλλάζοντας νερό/μέρα με νύχτα/ηλιοτροπούσε στο μαύρο_

Στο άδειο σπιτάκι καμένο από ήλιο δίπλα στα γαλάζια νερά του ονείρου συμφωνήσαμε συνωμοτικά με την ώρα της νύχτας. θα σου έδινα να πιεις και θα σου ζητούσα να πιω. Ξεθεωμένη στην βύθιση είχε  εξαφανιστεί το μαύρο άνθος που βγήκε μέσα απ'την κοιλιά σου-το 'χε πάρει η νύχτα για δικό της -γελούσατε μεθυσμένες σαν δύο φίλες που μοιράζονται τα πάντα.Εγώ αποκαμωμένος είχα κοιμηθεί.

Τι τιμωρία να με χώνεις μέσα σου για να  βγω έξω απ'την μολυσμένη  γνώση- ανοιχτά πόδια  τα πέλματα ανοιχτά στον ουρανό   και με καρφώνουν στην πέτρα στην πέτρα  η αίσθηση στο κέντρο κοιτά- σ ' αυτό το νερό που σχηματίζεται  εσύ είσαι από πάνω. Τιμωρία και λύτρωση μαζί_

Γεμάτα στήθη εκεί πίνουν το γάλα της ψυχής  στάζουν παντού ιδρώτα άφοβα σε ο,τι δεν φαντάζεται σε όλο το στρώμα και στις ρίζες  που στενάζουν βαθιά στις καμπύλες του σώματος βαθιά χωμένος στον ιδρώτα των δύο παίρνει άλλη γεύση- Κυριακή μεσημέρι όλα στάζουν και στεγνώνουν τελικά_

Κλείνω τα παράθυρα ευτυχισμένος και πιο κοντός- στην βρύση που ανοίγει και κλείνει καθαρίζω τις στάχτες έξω να πλημμυρίσω στον ήλιο ένα τσιμεντένιο λουλούδι να φιλήσω χωρίς γλώσσα να μου μιλά σε χείλη που βγάζουν την ψυχή μου έξω σε νερομπογιές  που συνάντησαν στην θάλασσα το πρωτογενές πλεόνασμα τους.   Πάω  παραπέρα χωρίς ντροπή με εκτεθειμένη την ψυχή και με γυμνά τα χέρια σε ο,τι δεν υπάρχει χώνομαι να την βρω  αλλιώτικη  μέσα σε στρατώνες φυλαγμένη- μια την σιχαίνομαι,μια την λατρεύω μια την κερδίζω και μια με κερδίζει- αγάπη- καλαμιές ολούθε  άπλωσες τα πόδια σου σε καυτή άμμο πάνω μου   για να μου αποκαλύψεις τα νέα  κρυφά σου στοιχεία σε ματιές φτωχών,διψασμένων και τυφλών. Κάποτε έμοιαζες μακρινή που να 'ξερα πόσο κοντά μου ήσουν.

Γιατί δεν μιλά την αγάπη όταν συμβαίνει-δεν τιμάται στα ανακυκλωμένα δέντρα εύκολα- παραδίδεται ολότελα στον αριστουργηματικό πόνο δοξασία στους κλήρους γιατί δεν έχει  η αγάπη κάτι να ζηλέψει ίσως γι ΄ αυτό δεν εμπνέει- μοιάζει η χαρά ένα κενό ανάμεσα στις τραγωδίες που κανείς δεν θέλει  ε ναι αγάπη δεν έχει τίποτα να λέει έτσι κανένας δεν θα γράψει γι' αυτήν κανένα χέρι ούτε ψύχη δεν την θέλει- παραμελημένη και δύσκολη η αλήθεια της τούτη να βαφτεί στα χρυσά- σάμπως θέλει; και το χέρι; θέλει πόνο κι αυτή η σπουδή.

Έφυγαν με αγωνία - πίσω έμεινε το κεφάλι στην πόλη- ο,τι δεν έκανε ο ρομαντισμός του Αιγαίου-η στάλα που έπεσε ήταν αρκετή να ξεπεράσει- στην έρημο πυραμίδες που η στιγμή μόνο αν φτάνει περνά την διώρυγα,την διώρυγα που ο ήλιος χτυπά. Ισμαηλία λίγο έμεινε- θα βρουν πως βρίσκεσαι δω- την μεγάλη χαρά στρώσε_

Οι πινακίδες τα πόδια τι ρόλο να παίξουν στους χειμώνες τα φιλιά- οι πυλώνες τα χέρια να βρίζουν που κλαίνε να πέσουν δεν μπορούν- οι γερανοί σαν πουλιά παίρνουν ύψος στην κλίση των γονάτων ικετεύοντας-πιστεύοντας-αποσιωπώντας ήρθαν μπροστά- στα μέτωπα της γης  σηκώθηκαν μεγάλοι ουρανοί σωμάτων.

Περπατώντας στον χωμάτινο δρόμο σε μια ξεχασμένη λαϊκή συνοικία (εκεί που συνυπάρχουν άνθη σε σβησμένους τοίχους  η ελπίδα σε άδειες καρέκλες) το απλησίαστο βάρος απ'τα πράγματα που κουβαλούσε εκείνη γινόταν όλο και πιο βαρύ. Πράγματα μικρά ή μεγάλα που ' χε κερδίσει είχε πονέσει είχε χάσει. Το απλησίαστο βάρος όλο και μεγάλωνε, κατηφορίζοντας την ίδια στις ίδιες μονόδρομες σκέψεις απελπισίας. Καθώς χανόταν στην σκόνη του δρόμου  πέρα στα μεγάφωνα της λαϊκής ακουγόταν ένα παλιό άσμα:  ~ Φορέματα παρατημένα επειδή δεν σ '  άρεσαν  ~ σίγουρη πως ήθελες άλλα ~ μπορεί να έχασες όμως κι εσύ ξέχασες ~

μικρή θεατρική σκηνή Υπόθεση: Ένα ταξίδι συνειδητοποίησης έξω αριστερά προς τα μέσα συνθήκες τους βάρους αριστερά προς δεξ ιά του έξω και έλξεων στοιχείων προς ελαφρύ. Σημειώσεις    Περι λα μβάνει πλούσ ι α κινη σιολογία Σε βλέπω δεμένη σε περιθώρια, σκυθρωπή και προς τα κάτω. Μπροστά και πίσω σου παρεμβάλλονται  σε γρήγορη αντίληψη (δεξιόστροφα και αριστερόστροφα σε κίνηση) ζώα,πουλιά. Ανθρώπινες ματαιοδοξίες  και  βάρη δεμένα στα πόδια ενός γλάρου. Στέκεται για λίγο  σε κοιτά για να χαθεί μετά  προς τα πάνω. Όταν αδειάζεις απ΄τα πάντα το σκηνικό θ ' αλλάξει. Φανερώνεσαι σ ' ένα υδραγωγείο.Ο γλάρος  ελευθερώνει απ'τα πόδια του όσα δεν θέλεις. Πέφτουν πάνω σου με ορμή. Πάνω σου και πάνω στο υδραγωγείο. Τέλος σκηνής Εκείνη ακριβώς την στιγμή ανατινάζεται το υδραγωγείο εκτοξεύοντας    το νερό προς όλες τις κατευθύνσεις σου. Έχεις λυτρωθεί.  Η Εύα στο χάος σκηνοθετική αντ ίλ ηψη του χάους α . γ .

Το μέλλον ρίχνει την ψυχή του στις αναμνήσεις -σε φωτογραφίες που τραβήχτηκαν σήμερα.Τώρα το μόνο που έχω μπροστά μου είναι μια λευκή σελίδα ενεργού βιώματος που περιμένει να δοθώ χωρίς βιασύνη.

Σαν σπίθα που πλαταίνει στα αερικά της σημεία. Σκάει- θέλει να φωνάξει- θέλει να χορτάσει τους βράχους και  την νύχτα. Το μπαλκόνι τις νύχτες ένα ορμητήριο  όπου θυμάμαι και γράφω ανοίγοντας ένα πράσινο φως για να βλέπω,ξανοίγοντας χρόνους και κόσμους μακρινούς ή κοντινούς  δυσκολεύομαι  να πιστέψω ότι τους έζησα.Δεν αναπολώ  πλέον τα επεξεργάζομαι όλα αυτά  σαν σεμινάριο πανεπιστημιακής εργασίας και αν κάπου κάπου στεναχωριέμαι γρήγορα παραμερίζεται το συναίσθημα γιατί μ ΄ έχει κερδίσει η ευγνωμοσύνη. Ο ΛΟΦΟς ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ. Ανέβηκα για πρώτη φορά με μια παρέα πριν 18 χρόνια  ένα βράδυ  άνοιξη θα ήταν στον λόφο απέναντι απ'την ακρόπολη.Μετά τα μεσάνυχτα είχαμε πάει,μετά τις 12 και όσο βαθαίνει ο χρόνος τα απολαμβάνεις όλα καλύτερα στην συγκλονιστική τους ηρεμία.Δεν υπήρχαν παρά ελάχιστοι άνθρωποι απλωμένοι στον ονειρικό βράχο.Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση κάποιος που καθόταν μόνος του και απολάμβανε στην μοναξιά του την θέα ίσως μ ' έναν πόνο φαντάζομαι. Ή

Kρατώντας τις παλιές πολυκατοικίες και τους φοίνικες της έραβε εναλλάξ στο φόρεμα της η Αθηνά τις σβάστικες, τους χτύπους και τα συντροφικά μας γέλια. Καλύπτοντας όλο το ύφασμα οι Καρυάτιδες  μας οδηγούσαν πίσω σε χαμένους  θησαυρούς  και άλλοτε κερδισμένους- το Αιγαίο ήμαστε εμείς στο κέντρο του πελάγους- αν θέλει υπομονή η εξωτική Αθήνα δεν θα της δώσω άλλη. Μέχρι και στο τσιμέντο θα ανακαλύπτω   θάλασσα.

Υπομονετική- ελεύθερη επίτηδες στο κελί παρέα στους ανθρώπους-τους χάρτες της παλάμης διαβάζει <<αφανέρωτη έρχεσαι και φεύγεις ψευδώς- παραπλανητική δεν είσαι, δεν ανοίγει κανείς εύκολα  την πόρτα μέσα απ'το κελί>>

Δεν φθάνει ποτέ και πουθενά σκέφτομαι την μακρόσυρτη ακινησία ρωτάω τι πράττει πόσο μόνη αν νιώθει   που τελειώνει και πως συνδέει  το δέντρο που κατοικεί στην θάλασσα γκρεμίζοντας  το βουνό με το πρόσωπο πάνω απ'τον θάμνο που δεν φθάνει. Έχοντας τις ενωτικές διακλαδώσεις σαν ταχυδρόμος που χάνεται όταν χάνεις, ρίχνει τα  ξαφνικά συμβάντα  στο πουθενά. Κατορθώνεται,επεκτείνωντας την στήλη, να βρεθεί από ψηλά έστω ένα  μικρό  μέρος απ'την   απεραντότητα της. Αν βρεθούν  καλοί συνδαιτυμόνες γύρω βοηθάνε το ύψος και την θέα. Αν θέλει να γίνει επεξηγηματική παραλληλίζεται  με γυναίκα γυμνή που δεν αφήνει να φανούν τα άκρα της. Το κέντρο του σώματος  διακοσμούν όστρακα,κοχύλινοι ουρανοί ερεθίζοντας την νύξη στο  γίγνεσθαι. Αν θέλει να βοηθήσει θα ενσωματωθεί  σε υλικό πεδίο  θα βρει την γυναίκα που καθάρισε  ρούχα  στην ταπείνωση και την κυριαρχία-  βγάζοντας τα ρούχα της  η αλήθεια αυτή- κρατώντας την εικόνα   στην στιγμή των δευτερ

η κερδισμένη παρουσία Συνέχεια το ίδιο- μόνη επίγνωση απαραίτητα μόνη. Στην σπηλιά κατά της θλίψης- ο,τι δεν έκανε-βρίσκεται στο αίμα ξένου που ζητάει ανταλλαγή για να την σώσει  ο,τι δεν βρήκε στον ανύπαρκτο λαβωμένο εχθρό  ο,τι δεν είναι- στην μορφή μιας καρέκλας που δεν κάθισε όμως υπάρχει σ ΄ ένα μέρος που δεν πήγε. Βλέπει για πρώτη φορά αυτό που δεν έβλεπε στο ίδιο.

Άχτι,χορός  κοιτάω έναν σκύλο κινήσεις χεριών παύση περίμενα να φύγει για να πάω το μέρος είναι ίδιο αποθήκευση/ονόματα μοιάζει πιο μικρό,το άφησα- όχημα σε σύγκρουση ανεβαίνω τον συνδετήρα ανεβαίνω στην πλάτη σου κίνηση και παύση μαζί Δύο ισχυροί σεισμοί με ενώνουν ξανά σε σταθερή κατάσταση χορεύεις,άχτι,χώρος κοιτάς τα αυτιά ενός σκύλου κινήσεις ξένων μερική παύση ανεβαίνεις αεροδρόμια μπουσουλάς με τα πόδια γαβγίζουν τα οικία επίκαιρα ασήμαντα μεγάλες ταχύτητες μικρές αποστάσεις να χωρέσουν ήταν αγάπη από εξαγριωμένο πλήθος έφυγαν να κοιμηθούν στο σπίτι σου τολμηρές παύσεις κινήσεις χεριών οριζόντια πόδια κάθετες γραμμές βλέπεται καθαρά υψηλότερα επίπεδα στην διάρκεια της μέρας χορεύεις σε μικρό σκαμπό _ ψευδαίσθηση πλήρης   

Μάταια αν βρέχει πιάνω τις σταγόνες της να πάνε προς τα πάνω εκείνη γελάει με χάρη που δεν έχω αισθανθεί τότε είναι που θα  γοητεύσει χωμένη στο γκρι η ομορφιά της συντροφική με όσους βοηθάνε την αγάπη να ευωδιάσει στους βραχώδης ανέμους και στα ερωτηματικά των ψυχισμών. Έχει την άδεια να καταστρέφει και να δημιουργεί, από χρόνια την ακολουθώ σε όποια εμφάνιση κι αν κάνει, συνειδητά πιστός.

Να σκεπάσει την μεγάλη σου καρδιά χωρίς την οδύνη της αντηλιάς μα με γαλήνη φέρων από μέσα μέσα και πάνω στον ουρανό που υπάρχει σε περιθώρια επέκτασης μέχρι γένους θάλασσας. Τον κορμό ακουμπά εξωτικού νησιού στις ζωντανές αναμνήσεις του αύριο και κάτοικου σωλήνα. Θυμήσου θυμήσου΄την φωτογραφία δροσίζοντας τους κόκκους της στα ήσυχα τροπικά δάση της σημασίας. Μεγάλη στα μικρά μου μ πως να σε προσφωνώ  ποιόν να ρωτήσω για τα πάντα. Φωτίζεται η φαντασία χειμώνας ευχαριστία χωρίς ίχνος ύφασμα πάνω ακατόρθωτο. Ξαπλωμένη στην καυτή άμμο ξανά. |<< sunrise

Τον κορμό ακουμπά εξωτικού νησιού κάτοικου σωλήνα με μια πισίνα εντός   σε περιθώρια επέκτασης μέχρι γένους θάλασσας. Τότε όσο θες κάνε διακοπές όσο θες κάτσε. Θυμήσου θυμήσου την φωτογραφία και τον χειμώνα για ευχαριστία. Μεγάλη άρια στα μικρά μου μ   πως να σε προσφωνώ φωτίζεται η φαντασία στις ζωντανές αναμνήσεις του αύριο άλλη μία  όπως τότε και τώρα  δημιούργησε  χωρίς ίχνος ύφασμα πάνω  ακατόρθωτο να σκεπάσει την μεγάλη σου καρδιά ξαπλωμένη στην καυτή άμμο ξανά δροσίζοντας τους κόκκους της χωρίς την οδύνη της αντηλιάς μα με γαλήνη φέρων από  μέσα. Μέσα και πάνω  στον ουρανό που υπάρχει και σ' αυτόν που ψάχνεται στα ήσυχα τροπικά δάση της σημασίας.

Γυμνάζοντας τη ν μεταφυσικ ή του έρωτα Καθισ μένη και ήρεμη η ψυχή kι όμως ό ρθια  ρί χνει το γάλα   εκτονώνοντας στο τώρα τ α άγρια λουλούδια της την δυσκολία του ορ γασμ ού στο καθαρό φεγγάρι-   φυλακισμένη   στα σκέλια η  πλε υστότητα  την ώρα της αντίστροφ η ς ανατολής τα αντίθετα νικάει

α .Δύο σώματα στην επαφή διαλύονται  απομαγνητίζοντας εαυτούς. - Στο κρεβάτι ιδρωμένοι γυμνοί α κουμπάνε οι στίχοι μου πάνω στο στήθος σου  κάθε σταγόνα ιδρώτα φέρει από μια θάλασσα μέσα της σ τίχοι που περιγράφουν την Θεϊκή έκσταση  τα σώματα έχουν εξαιρεθεί απ'την ζέστη. ω. Ξημέρωμα. Κατεβασμένα όχι εντελώς τα παντζούρια εισχωρούν ανάμεσα απ'τα κενά οι πρώτες ακτίνες τ ην στιγμή που με φιλοξενείς μέσα  σου αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται δεν βλέπει κανείς την ομορφιά που μας τυλίγει εκείνη ακριβώς την στιγμή γεννιέμαι στο άπειρο.