Δεν φθάνει ποτέ και πουθενά σκέφτομαι την μακρόσυρτη ακινησία
ρωτάω τι πράττει πόσο μόνη αν νιώθει
που τελειώνει και
πως συνδέει το δέντρο που κατοικεί στην θάλασσα γκρεμίζοντας το βουνό
με το πρόσωπο πάνω απ'τον θάμνο που δεν φθάνει.
Έχοντας τις ενωτικές διακλαδώσεις σαν
ταχυδρόμος που χάνεται όταν χάνεις,
ρίχνει τα ξαφνικά συμβάντα στο πουθενά.
Κατορθώνεται,επεκτείνωντας την στήλη,
να βρεθεί από ψηλά έστω ένα μικρό μέρος απ'την απεραντότητα της.
Αν βρεθούν καλοί συνδαιτυμόνες γύρω βοηθάνε το ύψος και την θέα.
Αν θέλει να γίνει επεξηγηματική παραλληλίζεται
με γυναίκα γυμνή που δεν αφήνει να φανούν τα άκρα της.
Το κέντρο του σώματος διακοσμούν όστρακα,κοχύλινοι ουρανοί
ερεθίζοντας την νύξη στο γίγνεσθαι.
Αν θέλει να βοηθήσει θα ενσωματωθεί σε υλικό πεδίο
θα βρει την γυναίκα που καθάρισε ρούχα στην ταπείνωση και την κυριαρχία-
βγάζοντας τα ρούχα της η αλήθεια αυτή-
κρατώντας την εικόνα στην στιγμή των δευτερολέπτων
θα μιλήσει στον νεογνό άνδρα μέσω της γυναίκας
<<Μείνε κι άλλο μέσα μου μην φύγεις κι ας τελειώσαμε
κράτησε κι άλλο το ιερουργώ κομμάτι μέσα-
αυτό που συνθλίβει τα κενά στοιχεία-
μείνε μαζί μου
σ ' αυτήν την πρωτόγνωρη στάση ενωμένος>>.
Έχοντας τις ενωτικές διακλαδώσεις σαν
Κατορθώνεται,επεκτείνωντας την στήλη,
Αν θέλει να γίνει επεξηγηματική παραλληλίζεται