Ας γίνουν όπως τα θέλεις/ξύπναμε την νύχτα αργά /κι εγώ θα περιπλανιέμαι στους δρόμους σου/ψάχνοντας τα ανώνυμα σου ίχνη/ναι/μ ' έκανες να θυμώσω/να σε νιώσω.
Ιστορικό κέντρο Αθήνας.Εκεί που τα χέρια των ανθρώπων μεταφέρουν μηνύματα συναισθημάτων απ' τα αυλάκια της παλάμης.Τους πόνους τους χαραγμένους στα τσιμέντα,βαμμένα με μπογιά αγάπης, των όσων έζησαν κάποτε σ ' ένα σπίτι,σε μια βεράντα.Έγιναν τώρα φωνές ,παλιές υπόκωφες φωνές που ακούγονται στο σήμερα σαν ηχώ ,στις Αιόλου τις στοές και τα στενά.Να ακουστούν μόνο θέλουν,να ακουστούν σαν κληρονομιά.Πως υπήρχαν κάποτε εδώ βάζοντας στα θεμέλια της πόλης την δικιά τους ιστορία.
Στροφές.Όμορφες οι στροφές.Οι στροφές που κάνει το αμάξι με ταχύτητα μα και ο νους περνώντας από την μια γωνιά στην απέναντι κατεύθυνση.Γρήγορα εναλλάσσονται οι παραστάσεις,οι εικόνες,και μια σκέψη που δεν έφυγε.Έκανα παύση,την κουβάλησα μαζί μου μέχρι την πλατεία Κοτζιά.Εκεί έπινε τον καφέ του ένας άνθρωπος σκοτεινός και συνωμότης.Μα για μένα σκοτεινός ούτε καν και συνωμότης όχι.Ένας άνθρωπος,ένα ποίημα της συνείδησης,που μίλησε κάπως,κάποτε, για αλήθειες απόκρημνες με σημασία. Σκοτεινός συνωμότης στη μεγάλη πόλη
Φεύγοντας από την πλατεία Κοτζιά και από μια ξαφνική σπρωξιά...στους στρατώνες.Πίσω από το άλσος της σχολής χωροφυλακής βρίσκοντας τα πρώτα μας παιχνίδια και στις αποθήκες με τα άχυρα ο πρώτος έρωτας γεννήθηκε.Μετά στο άλσος (πριν γίνει ανοιχτό πάρκο)φτιάχνοντας από μεγάλα κλαδιά μικρά σπίτια.
Πολλά χρόνια αργότερα πηγαίνοντας στον σταθμό Λαρίσης.τίποτα δεν θυμίζει τα πίσω-εδώ της διαδρομής Αθήνα-Καλαμάτα και Κορίνθου.Μοιάζουν σαν στρατόπεδα εκπαίδευσης των αναμνήσεων τώρα πια.
Διασταύρωση Πατησίων με εμένα,μες στο 14 αλλάζοντας με το 550 για Πειραιά με ενδιάμεσους σταθμούς και στάσεις αναμονής και να που συναντιόμαστε φευγαλέα |στάση Ζέρβα| για να χαθούμε άλλη μια φορά.Ποιός ξέρει πότε και αν θα ξαναβρεθούμε.
Υπόγεια κανάλια.Είναι αρχαία αυτή η πόλη,τα κρυφά της σημεία δεν παζαρεύει.Και σαν μάντισσα παλιά και μεταμφιεσμένη όποτε χρειαστείς βοήθεια από εκείνην θα την έχεις.Στην αύρα της πόλης που μας φιλοξενεί,μέσα της ζούμε και δημιουργούμε καινούργια ίχνη στο μπροστά-εδώ της.Άλλοι, επόμενοι θα ψάχνουν τα ανώνυμα μας ίχνη.
Χρυσή λίθος,Θεά Αθηνά στους δρόμους σου έχασα πολλά και αγαπημένα. Στα υπόγεια κανάλια σου άλλα τόσα,που δεν βρέθηκαν ποτέ.
Ήταν ξημερώματα.Βοηθούμενος από το παράξενο φως που έφεγγε βγήκα από της Αιόλου την στοά,την έξοδο του λαβύρινθου.Η σκοτεινιά είχε φύγει κάτι άλλο όμως μ ' ακολουθούσε.
Γκρίζα πόλη εσύ όμως εγώ σ ' αγαπώ,γιατί,δεν ξέρω πως.
εγώ σ ' αγαπώ
εγώ σ ' αγαπώ
Ιστορικό κέντρο Αθήνας.Εκεί που τα χέρια των ανθρώπων μεταφέρουν μηνύματα συναισθημάτων απ' τα αυλάκια της παλάμης.Τους πόνους τους χαραγμένους στα τσιμέντα,βαμμένα με μπογιά αγάπης, των όσων έζησαν κάποτε σ ' ένα σπίτι,σε μια βεράντα.Έγιναν τώρα φωνές ,παλιές υπόκωφες φωνές που ακούγονται στο σήμερα σαν ηχώ ,στις Αιόλου τις στοές και τα στενά.Να ακουστούν μόνο θέλουν,να ακουστούν σαν κληρονομιά.Πως υπήρχαν κάποτε εδώ βάζοντας στα θεμέλια της πόλης την δικιά τους ιστορία.
Γκρίζα πόλη εσύ όμως εγώ σ ' αγαπώ,γιατί,δεν ξέρω πως.
εγώ σ ' αγαπώ
εγώ σ ' αγαπώ