Ο ΣΤΙΧΟΣ ΑΥΤΟΣ

Ο θυμός μου πλήρης/

τον γεύομαι

σαν αγαπημένο μου παιδί

σαν ιδέα που θέλει

να παραμείνει υπαρκτή/

άβατο αφημένων ψυχών/

τα χνάρια μου στους τοίχους

τα πατήματα μου στις κρεμάστρες Ορατίων/

σαν σκόνη του χρόνου

που στους μύλους με πάει

και εκεί μου παρουσιάζει

την πλάνη κυριαρχίας και υποταγής/

σαν στίχος ερωτικός/

τον βρίσκεις μόνο στην πιο βαθιά σου έρημο

περιτρυγιρισμένο από την λήθη/

κρυμμένες ανάσες στο φθαρμένο σώμα

εκπνέουν από πάνω τους λίγες σταγόνες 

θαλπωρής και σβήνουν,

ενδιάμεσα των εκρήξεων

και ανταλλαγής ελλιπών στοιχείων/

τώρα γυμνό  βγάζει τα αγκάθια το χέρι αυτό/

ιερό αγώνα/έτσι τον βάφτισες