το σπίτι σχεδόν άδειο
δεν χρειάζεται
καν ψυγείο....
βράδυ στους τοίχους
στα πλακάκια
στον νεροχύτη
το τζιτζίκι
από κοντά σου
χωρίς να ξέρεις που βρίσκεται
πέρασε την μέρα
στον δικό του σκοπό
μαζί σου
αλλάζοντας την νύχτα
με τον ίδιο ρυθμό...
για λίγο σταματά
ανάλογα
και συνεχίζει
στο αόρατο φαινόμενο
της βοήθειας
εσύ
μια νοικοκυρά
που γεύεται
ταΐζεται απ ΄το καλό
σε μια άδειου χρόνου καρέκλα
χωρίς φόβο
ανασαίνεις εκπνέεις
αγάπη
την πληρότητα της μέρας
που έφυγε
στα σφουγγάρια των πιάτων
προσέχοντας
μην σβήσει το κερί
απ΄τον
δαιμόνιο αέρα...
ΑΛΕΞΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ...