Μ
μικρό καθημερινό χαϊκού
γεννημένο καλοκαίρι
δεν έχει συνηθίσει τον ήλιο,
γκρινιάζει
στην ιδρωμένη του αγάπη
ποιος θα το ανεβάσει σε μέρη ψηλά;
συνέχεια κάτω πέφτει
αύριο πάλι κάτω θα πέσει
κι όταν πέφτει κάτω φαντάζεσαι
φωτεινά σημεία του ορίζοντα
το θαύμα κι ότι αδύνατον
(στο αδύναμο σώμα που έχει)
υλοποιείται να διώξει την σκιά
όταν συμβαίνει στις ψυχές
επιμένουν να διψάνε για δροσερό νερό
ψάχνοντας στον συνεχόμενο χρόνο
ένα μοναδικό βρυσάκι
δροσοπηγή για την αλήθεια....
μα εκείνο το ανόητο χαϊκού
πάλι κάτω θα πέσει...
+αλέξης