Ο κόσμος γύρω μου δεν σε γνωρίζει,ούτε σε γνωστοποιεί όταν σε φιλάω στο δρόμο-ο κόσμος γύρω μου έχει εισέλθει  σε  μια νέα πτυχή. Δεν είναι ακριβώς ξεκάθαρο τι θα συμβεί μ ΄ αυτό.Είμαστε στην αρχή ακόμα. Σου ΄ χω πάρει τον χυμό ρόδι που σ ΄ αρέσει και το μπρίκι που σου χάλασα το έχω φτιάξει για να βάζεις μέσα καινούργιο καφέ. Είναι πρωί και γω διψάω για σένα. Ανοίγω το ψυγείο, θέλω να σε βρίσκω και εκεί μέσα αν είναι δυνατόν. Σαν το αναψυκτικό που πίνεις κ ποτέ δεν ξεδιψάς. Στην ουρά του inca περίμενα  ώρες  να ΄ρθει η σειρά μου να σε δω και όταν σε είδα η ψυχή μου άλλαξε. Τότε σε ΄ κλεψα και πήγαμε σε φωτεινά σημε ί α να χορέψουμε . Εκεί αγ απηθήκαμε για πρ ώ τ η φορά όμως  ίσως να κάνω κ λ ά θος. Να ήταν στον ηλιό σ πορο εκεί που δώσαμε το πρώτο μας ραντεβού. Δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως ότι ο ηλιόσπορος μας έδωσε τα μυστικά της ευτυχίας και τα κρατώ ακόμα ζων...

//// ///// /// // /// ///// /////// // / /// ένα παιδί σου γράφει .   Niño )Τι τσουκνίδα είναι αυτή που όλο με τσιμπάει κι όλο την συμπαθώ. Τι τσουκνίδα είναι αυτή που μου λέει αλήθειες τρομερές. Σε  τσουκνίδα μεταμφιέστηκε για να μην την κόβουν άλλο πια από μέσα κρύβει κόκκινο τριαντάφυλλο ζεστό και πως το αγαπημένο της αγκάθι είμαι εγώ αν κ δεν την έκοψα ποτέ μου την πόνεσα πολλές φορές. Ήταν ευλογία μου λέει κοίτα με τώρα στο πότισμα το πιο όμορφο χρώμα. Έλα μαζί μου γίνε κι εσύ κόκκινο τριαντάφυλλο ζεστό.     τα χέρια των ανθρώπων << θα κάνουμε πόλεμο με τα χέρια των ανθρώπων. Να μας κόψουν άλλο δεν μπορούν. Παραδινόμαστε  στο μόνο χέρι  αν άγγιγμα αγνής καρδιάς έχει. Στο πιο όμορφο κόψιμο να μας αφιερώσει στον θεό ζητάμε    στο καημό του κοψίματος δεν θα μαραθούμε στο πιο όμορφο χώμα θα ξανά-γεννηθούμε . >>     ...

ένα παιδί σου γράφει. Niño ) Κύλισε μέχρι κάτω η μαύρη τυφλή πέτρα του βουνού να βρει το ταίρι της ζητούσε. Να χάθηκε στην θάλασσα που δεν είχε ποτέ της δει και πως θα την έβρισκε αφού δεν μπορούσε να δει ή να έπεσε σε κάποια χαράδρα του βουνού; Την βοήθεια του κοχυλιού ζήτησε. Βάζοντας το αυτί του να ακούσει  η απάντηση ήρθε απ ΄ του νερού την βοή. <<Κι αν χάθηκε κι αν επιστρέψει ή αν χάθηκε για πάντα εσύ πάντα θα την βρίσκεις στα σημεία της καρδιάς. Από ΄ κει θα φωτίζει πάντα.>> Ένα πελώριο κύμα φωτός έλουσε και έπλυνε τα μάτια της πέτρα την έκανε άσπρη φωτεινή. Δεν είχε πια ανάγκη να ψάξει το χαμένο της το ταίρι που τόσες φορές μουντζούρωνε το έβλαπτε του έκανε κακό. Επέστρεψε στο βουνό σαν λευκή πέτρα από μαύρη που ήταν. Σε μια αποκαλυπτική στιγμή αντίκρισε για πρώτη φορά την θάλασσα κ  στην ακτή του ονείρου το ταίρι της σε ολόλαμπρη φορεσιά να αποχαιρετά. ...

  <<...... Ξέρω πως επιδρά πάνω μου η μέρα- πολλές φορές το φως της με μπερδεύει .... καλύτερα να ΄ ρθεις όταν νυχτώσει που θα ΄ χει δροσιά.... .....σήμερα εδώ γύρω σε λίγο καλοκαίρι- άφησα πίσω μου  βουτιές στην θάλασσα σε ανέμελα νησιά..... ...ελπίζω να καταφέρω...  είμαι κοντά στην ανακάλυψη   μιας νέας χώρας μέσα στην παλιά.... είναι δύσκολο να στο περιγράψω.... ...ελπίζω να τελειώσω με τον χειμώνα...... Αυτήν την Άνοιξη πολλά θα γίνουν...... . >>

άλογο που καλπάζει

Αν υπάρχει θάνατος εγώ θα βρίσκω σε κάθε τέλος την αρχή. Πάντα θα σε παίρνω  στα ταξίδια μου μέχρι να πιστέψεις. Προέρχομαι απ ΄ τον αστερισμό του Καρκίνου. Σ ΄ εκείνη την πύλη θα συναντιόμαστε. William Blake Δύναμη έχει η ζωή πάνω στον θάνατο- Δύναμη έχει η ζωή πάνω στον θάνατο Tα παιδιά της θεϊκής στοργής το μαθαίνουν αυτό στην πρώτη γνώση . - Μπορούν να ξεφύγουν απ ΄ την πτώση στο κενό το βαρύ μέταλλο της απώλειας έχουν μάθει να λιώνουν.   Γνωρίζουν πως ο άνθρωπος θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμα κι αν τον  ξεχάσεις. Έχει εγωισμό ο θρήνος της αγάπης . Δύσκολο να πιστέψει πως η ζωή  άδικο  δεν έχει  παρά μόνο σκοπό. 

Η καλή μου ηδονή νερουλή το χρώμα της  σκιρτάει παίξε με μένα ζητάει- πως και πως να θυμηθεί. Όλο να θέλει όλο να πέφτει- μετρώντας σημάδια στο σώμα αποκοιμήθηκε. Στα κοπιαστικά της καρδιάς σαν μύλος αλέθει όνειρα με   κάστρα και πολιορκητικούς κριούς. Μυστικά το βράδυ λαμπυρίζουν, απαγορευμένα είναι και έτσι θα μείνουν. Κάποτε ήταν εδώ σκάλιζε  χώμα έβγαζε μυρωδιές Kυκλάμινα από άλλον κόσμο σου χάριζε.

Σαν ένας αρχαίος ραπ ψαλμός.Σαν ένα χτύπημα που δεν ξεχνάει.Βάλε εσύ  την μουσική απ ΄ τα διαμάντια της πληγής και τους ήχους της χ ψ ς.Δεν θα ΄ ναι θρήνος αλλά ανώτερη σπουδή. άλφα λάμδα έψιλον ξι ήτα ες (τονίζονται όλα τα γράμματα  στις ψυχές μας) ά άγγελοι φυλακισμένοι στην πατρίδα σου ελευθέρωσε τους να μην πονάνε πια. για μια φορά εσύ στην  φυλακή και πόνεσε  για λίγο__-- μουσική διάλεξε από τα διαμάντια της πληγής -την ψ χ μην  πνίξεις μια αφιέρωση σε όποιον έφτιαξε το σώμα την φωτιά την γη και τον αέρα+--_ πες στον εαυτό σου πως δεν είμαστε στοιχειά΄΄ της φύσης μα κάτι παραπέρα χρόνος και ανάγκη έκφρασης _--___   μέσα απ' την ανάλυση του πόνου ανακάλυψε  χαρά  θα ΄ σαι ευτυχισμένος  αν μπορείς να νιώσεις μόνος χωρίς την μοναξιά τότε θα βρεις μέσα στην κόλαση τον παράδεισο που είχες από πάντα κρυμμένο βαθιά >> όταν συγχωρώ

σαν ένας αρχαίος ραπ ψαλμός.Σαν ένα χτύπημα που δεν ξεχνάει.Διάβασε το με μια ανάσα σαν κραυγή.Μην κοιτάξεις αν είναι λάθος η σωστό,όλα διαφορετικά είναι. άλφα λάμδα έψιλον ξι ήτα ες (τονίζονται όλα τα γράμματα  στις ψυχές μας) Θα 'θελα να ' σαι κουζίνα που όλο κάτι μαγειρεύει .Να γίνεις το κρεβάτι  όταν πέφτει ο ήλιος να πλαγιάσει.Θέλω μια αγάπη όχι ανθρώπινη ,που να μην είναι από δω. Να μην κρέμεται στα φοινικόδεντρα ούτε να πέφτει στην εικόνα του μίσους.Ανεμόπτερο να γίνεις  εγώ θα παίζω με τις ξυλομπογιές-ποτέ δεν ζζωγραφίζω ήλιους που δεν αισθάνομαι.Φαντάσου ένα ουράνιο τόξο χωρίς χρώμα με τρυφερότητα όταν σ ΄ακουμπάω.Είμαι ένα ελικόπτερο και συ ένας ουρανοξύστης που την στιγμή της προσγείωσης ανατιναζόμαστε χαμογελαστοί.Δεν θα συναντηθούμε ποτέ ξανά,μόνο στην μετάλλαξη μας μπορούμε να βρούμε την ελπίδα της επαφής.Δες τα όλα σε αργή κίνηση τώρα που ξέρεις πως μ ΄ αρέσει να σε πειράζω και γω ξέρω πόσο μ ΄ αγαπάς.Γύρνα ξανά σ ΄ αυτήν την πρωτόγνωρη σιωπή ...

Στο όνειρο μου το νερό της θάλασσας σαν ανεμοστρόβιλος με στροβίλιζε προς τα πάνω. Μάζεψα απ ΄το βυθό  ελπίδα και σκοτάδι μαζί- μια συλλογή από εμπειρίες- ο επιτάφιος της μνήμης μου αυτός. Aνοίγει το στήθος σου,βγαίνει από μέσα ο κόσμος. Σώμα και θάλασσα ένα. Οι ιχθείς στην ακρογιαλιά  ξεψυχάνε. Ένα  παιδί στην λεπτή κλωστή του χρόνου κολυμπάει. Το βλέμμα του στην λύπη του θανάτου και στον πνιγμό της χαράς. Τώρα νύχτωσε και όλοι έχουν φύγει. Κανείς δεν είδε την θάλασσα φωτισμένη. Η άγρια ομορφιά ενός κόσμου που χάνεται . Η αποκαλυπτική στιγμή της αφαίρεσης καθώς σε περιμένω. Απλωμένα όλα στην άμμο ζητάνε να με συναντήσουν ξανά. Εγώ Θέωμαι την πρώτη μας φορά. Είναι γραμμένα όλα και άπειρες οι φορές.